نگاهی به تاریخچه بریل در ایالات متحده
مترجم: سارا شاهپورجانی
مقدمه
سیستم بریلی که امروزه استفاده می‌شود، در بسیاری از جنبه‌ها همچنان شبیه به سیستمی است که لویی بریل در اواخر دهه ۱۸۲۰ طراحی کرد. بااین‌حال، مسیر پذیرش آن در ایالات متحده چندان ساده نبوده است؛ در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم، چندین سیستم لمسی مختلف برای تسلط بر دنیای نابینایان رقابت می‌کردند؛ دوره‌ای که به «جنگ نقطه‌ها» معروف شد.
برای درک بهتر این رقابت‌ها، مطالعه فصل مربوط به «جنگ نقطه‌ها» از کتاب ” آن‌گونه که من دیدم” اثر رابرت ب. اروین پیشنهاد می‌شود. اروین که خود نابینا بود و از ۱۹۲۹ تا ۱۹۴۹ مدیریت اجرایی بنیاد آمریکایی برای نابینایان را برعهده داشت، در این کتاب به‌تفصیل از این دوران روایت کرده است. او تجربیات خود را از رویدادها و افرادی که در روند پذیرش سیستم‌های لمسی نقش داشتند، بیان کرده و جزئیات دقیقی از کدهای مختلف، سیاست‌ها و تلاش‌های حمایتی ارائه داده که در نهایت منجر به پذیرش سیستم‌های لمسی در ایالات متحده شده است. همچنین، او در این کتاب به دستاوردهایی مانند توسعه روش چاپ اینتر پوینت بریل و تلاش برای ایجاد کتاب‌های صوتی برای نابینایان اشاره کرده است. مطالعه این فصل به درک بهتر چالش‌ها و موفقیت‌های این دوران و تحولات سیستم بریل کمک می‌کند.
جنگ نقطه‌ها: رقابت سیستم‌های لمسی در قرن نوزدهم
اگرچه لویی بریل سیستم لمسی خود را در سال ۱۸۲۹ توسعه داد، اما این سیستم تا سال ۱۸۶۰ به طور رسمی وارد ایالات متحده نشده بود. این اتفاق زمانی رخ داد که یکی از اعضای هیئت‌مدیره مدرسه نابینایان، میزوری، آن را به این مدرسه معرفی کرد. در آن زمان، نابینایان در ایالات متحده، مشابه اروپا، خواندن را از طریق حروف برجسته چاپی یاد می‌گرفتند؛ این حروف تشخیص سختی داشتند، تولید آن‌ها دشوار بود و افراد نابینا به دلیل پیچیدگی فرایند چاپ، نمی‌توانستند خودشان آن‌ها را بنویسند.
بریل انقلابی در سوادآموزی ایجاد کرد؛ زیرا، نه‌تنها خواندن را آسان‌تر کرد، بلکه به نابینایان این امکان را داد تا به طور مستقل بنویسند.
چالش‌های پذیرش بریل در آمریکا
باوجود مزایای بریل، پذیرش آن در ایالات متحده به‌کندی پیش رفت؛ ویلیام بل ویت، سرپرست مؤسسه نابینایان نیویورک، تلاش زیادی کرد تا دیگران را متقاعد کند که بریل را بپذیرند؛ اما پس از مواجهه با مقاومت‌های فراوان، در سال ۱۸۶۸ سیستم لمسی اختصاصی خود به نام New York Point را توسعه داد.
این سیستم به‌مرور در چندین مدرسه نابینایان پذیرفته شد و کتاب‌هایی در این قالب توسط مؤسسه چاپ نابینایان آمریکا تولید شدند. اما از نگاه امروزی، سیستم New York Point نسبت به بریل کارایی کمتری دارد. پیچیدگی آن، به‌ویژه در استفاده از حروف بزرگ و علائم نگارشی، باعث می‌شد که این نشانه‌ها اغلب در متون حذف شوند.
هم‌زمان، جوئل دبلیو. اسمیت از مدرسه نابینایان پرکینز، بریل آمریکایی را توسعه داد. این سیستم ساختار دو ستونه و سه‌خانه‌ای بریل را حفظ کرد؛ اما ترتیب حروف را تغییر داد تا حروف پرکاربردتر با تعداد نقاط کمتر نمایش داده شوند. اسمیت همچنین از اختصارات بریل برای صرفه‌جویی در فضا استفاده کرد.
جالب است که هرگاه سیستم‌های New York Point و بریل کنار هم ارزیابی می‌شدند، افرادی که پیش‌داوری نداشتند، بریل را به‌عنوان سیستم برتر انتخاب می‌کردند. بااین‌حال، New York Point به طور گسترده‌ای پذیرفته شد، به‌طوری‌که تولید کتاب‌ها را در دست گرفت و مدارس نابینایان در اواخر قرن نوزدهم تحت سلطه آن قرار گرفتند. نفوذ و قدرت افرادی مانند ویلیام بل ویت که فردی بینا بود، نسبت به حامیان نابینایی مانند جوئل اسمیت احتمالاً در این امر تأثیرگذار بود.
حرکت به سمت یک سیستم واحد
در اوایل قرن بیستم، تلاش‌ها برای ایجاد یک کد لمسی استاندارد در ایالات متحده شدّت گرفت. حامیان بریل آمریکایی و New York Point به‌شدت از سیستم‌های خود دفاع می‌کردند، اما توافقی حاصل نشد. حتی هِلِن کلر نیز وارد این بحث شد و از بریل آمریکایی حمایت کرد.
در نهایت، کمیته‌ای برای بررسی علمی بهترین سیستم لمسی تشکیل شد. این مطالعه شامل مقایسه سبک افقی New York Point با سبک دو ستونه و سه‌خانه‌ای بریل آمریکایی، همراه با بررسی سایر سیستم‌های لمسی بود. نتیجه این تحقیقات شگفت‌انگیز بود: کارآمدترین سیستم، بریل بریتانیایی بود؛ سیستمی که مستقیماً بر اساس الفبای اصلی لویی بریل طراحی شده و از اختصارات بریل برای کاهش حجم متن بهره می‌برد.
پس از تأیید برتری بریل بریتانیایی، کمیته توصیه کرد که هم New York Point و هم بریل آمریکایی کنار گذاشته شوند و سیستم نقطه‌ای استاندارد جایگزین آن‌ها شود. اما این تصمیم مشروط به پذیرش آن در بریتانیا نیز بود. این شرط منجر به ۱۸ سال مذاکره بین ایالات متحده و بریتانیا شد. سرانجام، در سال ۱۹۳۲، بریل درجه ۲ بریتانیا به‌عنوان سیستم استاندارد در ایالات متحده پذیرفته شد. افرادی که پیش از پذیرش بریل انگلیسی یکپارچه (UEB) در سال ۲۰۱۲ آموزش دیده بودند، همین سیستم را آموخته بودند.
میراث بریل
مرور این تاریخچه، نبوغ لویی بریل را بیش‌ازپیش نمایان می‌کند. هرچند انتخاب‌های او برای برخی از حروف ممکن بود در ابتدا غیرمنطقی به نظر برسد، اما طراحی او پایه‌گذار مؤثرترین سیستم خواندن و نوشتن لمسی شد. پذیرش بریل درجه ۲ بریتانیا در ایالات متحده، ارزش ماندگار کار او را اثبات کرد.
امروزه، پیشرفت‌های فناوری در زمینه بریل الکترونیکی، دسترسی را بیش‌ازپیش افزایش داده است. نمایشگرهای بریل می‌توانند متن را به کدهای مختلف بریل ترجمه کنند و کاربران هم از سیستمی که برایشان کارآمدتر است، استفاده می‌کنند. هنگام خواندن متون فیزیکی، از بریل انگلیسی یکپارچه (UEB) استفاده می‌شود؛ درحالی‌که نمایشگرهای بریل همچنان بریل درجه ۲ را نمایش می‌دهند.
با گسترش نمایشگرهای چندخطی بریل، دانش‌آموزان ممکن است گزینه‌های بیشتری برای یادگیری و استفاده از بریل داشته باشند. بااین‌حال، به‌روزرسانی کدهای بریل فرایندی زمان‌بر است. برای مثال، تصمیم برای تغییر از بریل درجه ۲ به بریل انگلیسی یکپارچه در سال ۱۹۹۱ اتخاذ شد، اما این سیستم تا سال ۲۰۰۵ در کشورهای انگلیسی‌زبان غیرآمریکایی پذیرفته نشد و ایالات متحده نیز تا سال ۲۰۱۲ این تغییر را اجرا نکرد.
مرور این تاریخچه، نشان‌دهنده تلاش‌ها و اندیشه‌ای است که برای ایجاد و بهبود سیستم‌های بریل صورت گرفته است. نبوغ لویی بریل، همراه با تلاش‌های بی‌شمار حامیان و توسعه‌دهندگان، میراثی ماندگار برای جامعه نابینایان به جا گذاشته است؛ میراثی که همچنان در حال تکامل و توانمندسازی است.
