نامه‌های بی‌نشانی

گاهی فکر می‌کنم اگر بخواهند برای بی‌رحمیِ بی‌صدا مجسمه‌ای بسازند، باید چهره‌ تو را بتراشند، حسادت عزیز. نه از سنگ سخت که از نگاه‌های آدم‌ها؛ از لبخندهایی که شبیه مهربانی‌اند، اما در دلشان چیزی می‌جوشد. تو را بارها دیده‌ام: در چشمان…