یادداشتهای فرهنگی اجتماعی

پارسال همین روز‌ها بود که افتادیم به تکاپوی روشن کردن یک چراغ فرهنگی تازه در جامعه نابینایان. یارانی همراهمان شدند و دست در دست هم انتشار ماهنامه الکترونیکی نابینایان ایران (مانا) را کلید زدیم. یک‌سال با شما بودیم و با نشیب و فراز‌های این…

خوشا دلگرمی حاصل از شنیدن صدای رفیق نابینایی که از هزار کیلومتر دور‌تر از پایتخت می‌نوازدمان و ما را به تداوم این مسیر ناهموار، امیدوار می‌کند. دفتر این شماره را با سپاس از یارانی می‌گشاییم که به انحا گوناگون نظراتشان درباره مانا را با ما…

اگر بخواهیم یک صدا را به عنوان نمادی برای استقلال نابینایان به حساب آوریم، بی‌تردید آن صدا چیزی نخواهد بود مگر صدای برخورد نوک عصای سفید با سطح زمین. هرچند مانا همزمان با روز جهانی هم با شما بود و با انتشار چند بسته صوتی این روز‌ها در کنار…

یاد بعضی نفرات، روشنم می‌دارد دفتر نهمین شماره را به یاد مادر همکارمان در تحریریه مانا باز می‌کنیم که هیچ کس جز مهر و لطف و صفا از او نشنید. همچنین یاد دوستی را گرامی می‌داریم که از یاران موافق بود و جامی دو سه پیش‌تر ز ما مست شد. اگر…

این روز‌ها از بام تا شام، هرچه که می‌خوانیم خبر بد است و انگار قرار نیست فعلاً بوی بهبود از جایی شنیده شود. ما اما در روز‌هایی که از همه سو اخبار دل‌آزار بر سرمان آوار شده، از پیشرفت و گشایش برایتان می‌نویسیم. اخبار جنگ و بیماری و گرانی…

می‌نویسیم تا در تاریخ به یادگار از ما این بماند که در روزگاری که دیو تاریکی و پلیدی هر روز غصه و درد و گرفتاری تازه‌ای از توبره‌اش برایمان بیرون می‌کشید و در دوره‌ای که حال همه بد بود و کم آبی و قطعی‌های گاه و بی‌گاه برق و کرونای منحوس،…

زمین اگر این نوبت از گردشی را که همین چند ساعت پیش به دور خورشید شروع کرده به پایان برساند، رفاقت ما و شما هم وارد فصل سومش خواهد شد. زمستان و بهار را با شما بودیم و الحق از همراهی بی‌دریغتان بهره‌ها بردیم. شادان از این همراهی، قدم قرص…

اردیبهشت برای آنها که قدم در مسیر آموختن و دانستن گذاشته‌اند، همیشه یادآور جایگاه بلند آموزگارانی است که در آغاز مسیر دانایی، راه را با نور جان روشن می‌کنند. این تقارن خجسته هم ما را به صرافت انداخت که شماره اردیبهشت مانا را با فضایی…

نوروزِ فریبنده را پشت سر گذاشته‌ایم و در اول اردیبهشت ماه جلالی، دختر طبیعت را به نظاره نشسته‌ایم که هر آن با لباسی تازه، دیده‌ها را به خود می‌دوزد. همان زیبایی‌هایی که حکیم سخن سعدی را سر ذوق آورده تا برای ما گلستانی از ادب فارسی باقی…

چند ساعت بیشتر نمانده تا شلیک توپ‌ها. توپ‌هایی که این بار نه به قصد ویرانی و کشتار، که برای رساندن صدای امید و طراوت و زندگیِ دوباره زمین به گوش آن‌ها که در اقصای این خاک به انتظار نشسته‌اند شلیک می‌شود. بی که بخواهیم منکر…