به قلم مخاطبان نسل مانا

سوم راهنمایی بودم. چهار سالی بود که در آموزشگاه نابینایان شهید محبی تهران درس می‌خواندم. با شروع سال تحصیلی پدر و مادرم مرا به تهران می‌رساندند و با تعطیلی مدارس سختی و مرارت این راه طولانی را به جان می‌خریدند تا مرا از مدرسه به…

سرمشق الفبای پریدن فن و هنر و راز رسیدن نقشست درون دفتر ذهن تا باز بُوَد راه شنیدن استاد و دبیر و هر معلم این بار ملوکانه خریدن پیرایه‌ی صبر و استقامت انصاف نباشد این ندیدن دیباچه‌ی قلب طالبان را اشباع ز مهر خود…

کشاکش‌های سیل آسای افکارم و طوفان‌های تلخ و تند و تیز مرگ اشعارم و در خاموشی پیوسته غم‌های ترک خورده غریقی تازه جان در فکر هیچست کجایی؟ کجایی ناجی تنهای خسته تو را اکنون تقلا باید ای محزون بیچاره و من و من…

سردبیر: دو قطعه شعر سفید را از نظر می‌گذرانید که مانا امیری، شاعر نابینا و مخاطب قدیمی نسل مانا آنها را برای انتشار در اختیار ما قرار داده است. ته قهوه تندیس تلخ روزگار نشسته جام خوشبختی تکه‌هایش می‌لغزد میان فنجان چشمانش نیمه…

غزلی تازه نوشتم غزل از جنس بهار غزل از برگ گل تازه و خوش‌نقش و نگار نقش هر مصرع آن نقشۀ احساس من است می‌کنم هدیۀ خاک قدم حضرت یار بیت‌هایش همه آکنده شده از گل یاس گل نیلوفر و نرگس گل ختمی گل نار کلماتش همه دُر است و…

مثل یك كودك بی‌حوصله، آدم‌برفی دارد از این همه آدم گله آدم‌برفی مدّتی هست كه او عاشق خورشید شده است عاشق داغ‌ترین مسأله، آدم‌برفی آب می‌گردد از این رابطة نورانی شاعر برف و زمستان، بله، آدم‌برفی كاش بال و پری از جنس…

سردبیر قطعه شعری که در ادامه می‌خوانید، سروده‌ای است از بهروز نبی‌زاده، متخلّص به «مهاجر»، شاعر خوش‌قریحۀ نابینا و از خوانندگان همیشگی نسل مانا. او این قطعه را به مناسبت فرارسیدن یلدای ایرانی به خوانندگان نسل مانا پیشکش کرده است.…

سردبیر: قطعه پیش رو را موسی عصمتی، دبیر آموزش ‌و‌ پرورش استثنایی و شاعر برجستۀ نابینا به مناسبت دوازدهم آذر، روز جهانی افراد دارای معلولیت، برای انتشار در اختیار ماهنامۀ نسل مانا قرار داده‌اند که از این استاد فرهیخته بابت این تحفۀ گران‌قدر،…

سردبیر   قطعه‌شعر سپیدی که پیش رو دارید، سرودۀ جناب آقای «موسی عصمتی»، شاعر نام‌آشنا و خوش‌قریحه نابینای خراسانی است. عصمتی این شعر را به مناسبت روز جهانی ایمنی عصای سفید، برای انتشار در اختیار ماهنامۀ نسل مانا قرار داده است. از داشتن…

رفتی و داغ بر جگر من گذاشتی، با جان به عرش بر شدی و تن گذاشتی. نی تن، که روح بودی و آزاده در جهان، با لطف دوست ما شدی و من گذاشتی. در رثای کسی می نویسم که از او جز خاطره ی با هم بودن چیزی بر جای نمانده؛ آنکه پرنده ی رهایی شد و…