ما قصد داریم در این نوشته، برای اولین بار پرده از یک راز بزرگ برداریم. در کل ارتباط معلولین با مسئولین و بالعکس، برخلاف تمام چالش‌هایی که با هم دارند، به این بدی‌ها هم نیست. بار‌ها و بار‌ها پیش آمده که هریک از طرفین در موقعیت‌های مختلف کار یکدیگر را راه انداخته‌اند. دقیق‌تر که می‌شویم می‌بینیم، معلولین همواره یکی از راهکار‌های رفع مشکلات در نظر مسئولین هستند. در مقابل معلولین هم با آمادگی کامل و بدون هیچ شکایتی، با هر شرایطی که از طرف مسئولین برایشان در نظر گرفته می‌شود کنار آمده و به‌خوبی تعاملات لازم را با مسئولین دارند. ما در ادامه برایتان نمونه‌هایی از این دوستی و مودت عمیق خواهیم آورد تا بیشتر و دقیق‌تر مطلب برایتان تشریح شود.
اخیراً رئیس‌جمهور در سفر به استان گیلان، دستور آزادسازی سواحل کشور را دادند. طبق بررسی‌هایی که ما به‌صورت مخفیانه داشته‌ایم، جناب استاندار مازندران، در یک اقدام جهادی، در کمترین زمان ممکن، خودشان را به اردوگاه شهید عظیمی بابلسر رسانده و فوراً دستور عقب‌نشینی این اردوگاه را که تنها اردوگاه ساحلی مناسب‌سازی شده برای معلولین است، صادر فرمودند. طبق شواهد موجود، سرعت عمل ایشان در این زمینه آن‌قدر بالا بوده که حتی دوربین‌های راهنمایی‌ورانندگی از ثبت پلاک خودروی ایشان برای اعمال جریمه به‌دلیل داشتن سرعت غیرمجاز عاجز ماندند. نتیجه‌ای که از این اقدام این مسئول محترم می‌توان گرفت این است که معلولین همیشه از نظر مسئولین کشور ما در مسیر حل مشکلات گزینۀ اول و احتمالاً آخر هستند؛ چراکه برای مثال، این مسئول محترم، آن‌قدر با معلولین احساس دوستی و مودت داشتند که به‌جای رفتن به‌سمت نهاد‌هایی که کیلومتر‌ها وسعت سواحلشان است، مستقیم به‌سمت تنها اردوگاه مناسب‌سازی شده توسط بهزیستی آمده و این احساس راحتی و دوستی را با برخی نهاد‌های دیگر که بعضاً نظامی هم هستند، نداشته‌اند. ما همین جا از جناب استاندار نهایت تشکر را داریم که معلولین را لایق دانسته‌اند که قبل از سایر افراد جامعه برای پیشرفت و آبادانی کشور از ایشان کمک بگیرند.
اما این توجه ویژه به معلولین به همین جا منتهی نمی‌شود. شهرداری تهران هم در راستای رفع مشکلات مردم، از معلولین کمک گرفته و بودجۀ مناسب‌سازی مبلمان شهری را از ردیف بودجۀ سال آیندۀ خود حذف کرده است. در کل ما خیلی موافق مبلمان شهری نیستیم. اول به‌خاطر اینکه مبلمان جایش در خانه است نه وسط شهر. حال فرض بگیریم که مبلمان را در شهر هم گذاشتیم. مدام قرار است رویشان گردوخاک بنشیند یا زیر برف و باران خیس شوند. تمیزکردن و شستن پارچۀ آن‌ها هزینه‌های زیادی را به شهرداری تحمیل می‌کند. از نظر ما همین نیمکت‌های فلزی و حتی چوبی گزینه‌های مناسبی هستند. معلولین هم حالا اگر در شهر روی مبل ننشینند، خیلی اتفاق خاصی نمی‌افتد؛ حتی می‌توانند بروند در فضاهای سبز و روی چمن‌ها بنشینند و از طبیعت لذت ببرند. ما خودمان در خانه ترجیح می‌دهیم روی زمین بنشینیم و به پشتی تکیه دهیم؛ چه برسد به داخل شهر. تازه این مبل‌ها باعث از بین رفتن صمیمیت‌ها هم شده‌اند و نباشند بهتر است؛ پس به‌عنوان یک معلول می‌پذیریم که مناسب‌سازی مبلمان شهری در شرایط فعلی خیلی هم واجب نیست و همکاری خود با شهرداری را اعلام می‌داریم. به هر حال باید ما هم در این شرایط سخت اقتصادی، در حل مشکلات نقشی داشته باشیم؛ حتی حاضریم مبل‌های خود را با اینکه کمی کهنه شده‌اند، به شهرداری دهیم تا در سطح شهر قرار دهند تا معلولینی که اصرار به استفاده از مبلمان شهری دارند، از آن‌ها استفاده کنند؛ اما این لطف مسئولین در سطوح کلان‌تر هم شامل حال معلولین شده است. قانون جامع حمایت از حقوق معلولین، یکی از دستاورد‌های مهم مسئولین برای معلولین است؛ به‌طوری که اخیراً جناب رئیس‌جمهوری در دیدار بسیار صمیمانه‌ای که با جمعی از معلولین داشتند، بر اجرای سریع و کامل آن تأکید کردند. در همین راستا هم بودجۀ اختصاص‌یافته به اجرای این قانون را برای سال آینده طوری تنظیم کردند که تنها 5 درصد این قانون با استفاده از این بودجه قابل اجرا باشد؛ البته ما که شکایتی نداریم. اصلاً هرکس باید به سهم خودش در جهت رفع مشکلات کشورش تلاش کند. اتفاقاً ما از این بابت که مسئولین با معلولین آن‌قدر احساس راحتی می‌کنند که در زمان مشکلات قبل از هرکس یا هر نهاد فرهنگی، نظامی، اجتماعی، اقتصادی، مذهبی و… سراغ بهزیستی و معلولین می‌آیند بسیار احساس غرور می‌کنیم.
در کل جمع‌بندی که می‌توانیم در پایان این نوشته داشته باشیم این است که مسئولین صلاح دیده‌اند که از معلولین برای حل مشکلات و پیشرفت کشورمان کمک بگیرند و ما هم باید به این تصمیم احترام بگذاریم. به هر حال ما از شصت متر عقب‌تر هم می‌توانیم از بودن در کنار دریا لذت ببریم. مبل هم که لازم نیست در شهر برایمان بگذارند. فوقش هرجا خسته شدیم لبۀ سکو یا پله‌ای چیزی می‌نشینیم و استراحت می‌کنیم. با همین مستمری فعلی هم بالاخره می‌شود تا حدی سر کرد؛ پس بهتر است بودجۀ کشورمان صرف امور مهم‌تری که نیاز و صلاح مسئولین است، شود.
در پایان جا دارد که آغاز سال و قرن جدید را به همۀ شما همراهان تبریک بگوییم و آرزو کنیم که در سال و قرن جدید هم مسئولین همین‌طور مثبت و منطقی به معلولین نگاه کنند و همیشه در مسیر حل مشکلات کشور روی ما حساب ویژه‌ای باز کنند. ما نیز قول می‌دهیم سطح توقعاتمان از مسئولین را به‌طور منطقی تنظیم کنیم و سعی کنیم با قناعت به پیشرفت سیاسی، نظامی، اقتصادی و فرهنگی کشورمان کمک کنیم و هی به این عزیزان گیر ندهیم. از جناب سرمدی و هاشمی هم تشکر می‌کنیم که هستند و قرار است به ما عیدی درست و حسابی بدهند تا در راستای کمک به پیشرفت کشور، کمتر سختی بکشیم. فقط رسید تراکنش را هم برایمان بفرستید که متوجه شویم از طرف شماست؛ چون ممکن است با مبالغ احتمالی که از طرف مسئولین به حسابمان واریز می‌شود، اشتباه بگیریم.
امضا: یخ نکنی نمکدون!.
