سردبیر: قطعه پیش رو را موسی عصمتی، دبیر آموزش و پرورش استثنایی و شاعر برجستۀ نابینا به مناسبت دوازدهم آذر، روز جهانی افراد دارای معلولیت، برای انتشار در اختیار ماهنامۀ نسل مانا قرار داده‌اند که از این استاد فرهیخته بابت این تحفۀ گران‌قدر، سپاس‌گزاریم.
با عینکی که تا ابد دودی‌ست
من آفتابی تازه می‌بینم
این‌سوی تاریک جهان هر شب
فانوسِ بی‌اندازه می‌بینم
*
از نقطه‌نقطه خط برجسته
راهی به سمت نور خواهم یافت
با یک عصا خورشیدهایم را
از جاده‌های دور خواهم یافت
*
من با اشارات خودم گفتم
از اولِ دنیا نشانی را
با بی‌زبانی بازمی‌خوانم
آوازهای هم‌زبانی را
*
موسیقیِ هرروز باران است
در من سکوتی که همیشه هست
از آخرین فریاد می‌گوید
در من فلوتی که همیشه هست
من دیرآموزم ولی باران
از من صفا را یاد می‌گیرد
احساس را، بی‌رنگ بودن را
رنگ خدا را یاد می‌گیرد
*
من روشنم مثل زلالی که
در چشمه‌های روستا جاری‌ست
بی‌کینه‌ام مثل نگاهی که
از خندۀ آیینه‌ها جاری‌ست
*
هرچند تقدیرم نشستن بود
من ایستادم روی پاهایم
با صندلی چرخ‌دارم باز
پرچم‌به‌دست صبح فردایم
***
روزی تمام جاده خواهد دید
تا انتها بی‌پا دویدن را
با من تمام شهر خواهد خواند
موسیقیِ فصل رسیدن را
